“อยู่ไหนแล้ว”
เสียงทุ้มถามคนที่อยู่ปลายสายอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ชายหนุ่มในชุดนักศึกษานั่งกอดอกหน้ามองตรงไปยังที่ไม่มีจุดหมาย เสียงคนเดินคุยกันผ่านไปมาทำเอาเขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที นักศึกษาชั้นปีหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยได้เพียงสองอาทิตย์กำลังนั่งรอใครบางคนที่สัญญากับเขาว่าจะมาถึงในอีกไม่ช้า แต่นี่เวลาล่วงเลยมาสิบห้านาทีแล้วก็ยังคงไร้วี่แวว
“ถ้าพี่ยังไม่มาอีกสิบนาทีนี้ผมกลับแล้วนะครับ” พูดจบชายหนุ่มก็วางสายทันที
ธาราเป็นนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งเขาเป็นผู้ชายพูดตรงและค่อนข้างมีโรคส่วนตัวสูง ทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนอยากเล่นด้วยเท่าไรนัก ทว่าเขาเองก็ไม่ได้สนใจคนพวกนั้นอยู่แล้ว ชีวิตการเรียนในมหาวิทยาลัยของธาราจึงเป็นเรื่องน่าเบื่อสำหรับเขา ทุกครั้งที่มาเรียนเขาจะนั่งข้างหน้าเพื่อคอยตอบคำถามอาจารย์และหลังเลิกเรียนเขาจะรีบตรงดิ่งมารอพี่ชายตัวแสบของเขา
ธารามีพี่ชายที่สนิทกันมากหนึ่งคนชื่อนที อายุห่างกันห้าปี นทีเป็นลูกของเพื่อนแม่ธาราทั้งคู่โตมาด้วยกันและรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ทุกครั้งที่ธารามีปัญหานทีจะเป็นคนคอยช่วยเหลืออยู่เสมอ แม้กระทั่งสอบเข้ามหาวิทยาลัยนทีก็เป็นคนติวให้ นิสัยนทีตรงข้ามกับธาราแทบทุกอย่าง เขาเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะและใส่ใจคนอื่นจนบางครั้งธารารู้สึกว่ามันมากเกินไป เขาคิดว่าไม่มีใครสนใจเรามากขนาดนั้นหรอก ทว่าพี่ชายตัวแสบก็ไม่เคยฟัง ธาราจึงไม่อยากสนทนาเรื่องนี้กับเขาอีก
เวลาผ่านไปสิบนาทีแล้วทว่าก็ยังคงไร้เงาพี่ชายของเขา ชายหนุ่มไม่ทนอีกต่อไปเขาหยิบกระเป๋าสะพายข้างก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากมหาวิทยาลัย ธาราเดินไปได้ไม่ไกลนักก็มีเสียงเรียกชื่อเขามาจากด้านหลัง
“ธารา!” ชายร่างสูงตะโกนเรียกสุดเสียง
“ทำไมมาช้าจังผมรอตั้งนานนะเนี่ย” ชายหนุ่มพูดอย่างไม่สบอารมณ์
เขารู้ว่าพี่ชายตัวดีของเขาจะพูดแก้ตัวไร้สาระเหมือนอย่างที่เคยทำเขาจึงรีบตัดบทสนทนาทันที
“วันนี้กลับบ้านนะไม่ไปแล้วโรงหนังอ่ะ”
“เอ้าทำไมอ่ะคุยกันไว้แล้วนิ จะผิดสัญญาเหรอ” ชายร่างสูงพูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวทั้ง ๆ ที่รู้ว่าตัวเองคือต้นเหตุที่ทำให้น้องอารมณ์ไม่ดี
“หงุดหงิด!”
พูดจบชายหนุ่มก็เดินนำไปทันที นทีรีบเดินตามไปเขาพยายามสำนึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทว่าก็สายไปเสียแล้วเพราะตอนนี้ธาราไม่ฟังคำแก้ตัวจากเขาเลย
ตลอดทางเดินนทีพยายามพูดกับธาราทว่าชายหนุ่มกลับเมินเฉยจนนทีคิดว่าน้องชายคนนี้คงจะโกรธเขาจริง ๆ ซะแล้ว ทำอย่างไรได้ล่ะก็วันนี้งานที่ร้านเสื้อของแม่ลูกค้าเข้าเยอะจนแทบไม่มีเวลาได้พักหายใจ การที่ขับรถมาทันเวลาได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว นทีนึกในใจก่อนจะรีบเดินไปขวางทางน้องชายสุดที่รักเอาไว้
“นี่ธารา หิวไหม”
“.…”
“ยังโกรธพี่อยู่อีกเหรอวันนี้ลูกค้าแม่พี่เยอะจริง ๆ พี่รีบสุดชีวิตเลยนะ”
“.…”
“เอางี้เดี๋ยวเราไปตลาดนัดกัน ธาราอยากกินอะไรเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง โอเคไหม”
“พี่ก็เป็นแบบนี้ตลอดชอบเอาของกินมาล่อ”
ร่างสูงหัวเราะก่อนจะตอบกลับไป
“ไม่งั้นจะอยู่กับธาราได้เหรอ” ร่างสูงตอบพลางยิ้มอย่างผู้ชนะ
ชายหนุ่มหลุดยิ้มออกมาหลังจากได้ยินคำตอบจากพี่ชายตัวแสบ รอยยิ้มแสนหวานทำให้คนถูกงอนยิ้มตามทันที นทีรู้ดีว่าสิ่งที่ทำให้น้องชายของเขาพอใจมากที่สุดก็คืออาหาร เพราะฉะนั้นเขาจะทำให้ธาราลืมเรื่องเมื่อตอนเย็นนี้ไปให้ได้
ณ ตลาดนัดกลางคืนแห่งหนึ่ง ปกติแล้วเราต้องเห็นคนแออัดเบียดเสียดกันไปมาอยู่ตลอดเวลาทว่าตรงหน้าคนทั้งสองแทบไม่มีคนเดินเลย ธารามองไปรอบข้างก็พบพ่อค้าแม่ค้ากำลังนั่งหน้าเศร้าคอตกอยู่ด้านในของร้าน เขาไม่ได้รู้สึกแปลกใจเท่าไรเนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงที่เกิดโรคระบาดรุนแรงทำให้ร้านค้าหรือธุรกิจต่าง ๆ ในประเทศล้มเรียงกันเป็นระนาบ อีกทั้งการใช้ชีวิตยังมีการปรับเปลี่ยนไปจากที่เคยเที่ยวช่วงกลางคืนก็ต้องอยู่บ้านสั่งของออนไลน์เป็นส่วนใหญ่ ธารานึกสงสารร้านค้าเหล่านี้เหลือเกิน นทีก็เช่นกัน
“ไม่ได้มาเดินแบบนี้กันนานแล้วเนอะ ชอบจัง” นทีหันไปพูดกับธารา
“บอกจะเลี้ยงน้องใช่ไหม พูดแล้วห้ามเปลี่ยนใจนะ”
“เห็นพี่เป็นคนแบบนั้นเหรอ”
ชายหนุ่มยิ้มหวานให้พี่ชายอย่างอิ่มเอมใจ อารมณ์หงุดหงิดเมื่อตอนเย็นหายไปทันที พี่ชายแสนดีกับน้องขนาดนี้มีหรือจะไม่หายงอน ธาราเหลือบไปเห็นร้านขายชานมไข่มุกอยู่ด้านซ้ายมือตัวเองเขาจึงตรงดิ่งไปหาแม่ค้าพลางมองป้ายเมนูหน้าร้าน ธาราสั่งชานมไข่มุกสองแก้วทว่าตอนจ่ายเงินกลับหันไปหาพี่ชายแทน
“จ่ายให้ด้วยนะครับ”
“ครับ ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ” ร่างสูงตอบพลางควักเงินในกระเป๋าสตางค์ยื่นให้แม่ค้า
ตอนนี้ธาราดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษสาเหตุก็มาจากพี่ชายที่แสนดีของเขานั่นเอง ทั้งคู่เดินดูของกินเสร็จแล้วจึงเดินไปที่โซนเสื้อผ้าต่อ ก่อนจะไปจบลงที่หน้าเวทีที่มีดนตรีสด
“คนไม่เยอะ แต่ก็ดีไม่แออัด”
ระหว่างที่ธารากำลังเพลิดเพลินกับดนตรีสดและของกินในมืออยู่นั้น นทีก็ใช้จังหวะที่ยืนฟังดนตรีมองไปรอบตลาด เขาจึงเหลือบไปเห็นร้านของกินบางอย่างที่สะดุดตาอย่างมาก นทีคิดว่าคนรักการกินอย่างธาราต้องชอบแน่
“ธาราดูนั่นสิ มีร้านเบอร์เกอร์คิงเปิดใหม่ข้างตลาดด้วยไปดูกันไหม” ร่างสูงถามด้วยความตื่นเต้น
“หึ ไม่เอาอ่ะอยากกินของในตลาดมากกว่า”
“โธ่ ทีพี่ยังตามใจเราเลย ไปดูหน่อยไม่เห็นเป็นไร นะนะ”
สุดท้ายก็แพ้ลูกอ้อนของพี่ชายตัวเอง ธาราตกลงจะไปร้านเบอร์เกอร์คิงกับนที ทั้งคู่เดินมาถึงหน้าร้าน ธาราสังเกตเห็นว่าพี่ชายตัวแสบคงอยากกินเบอร์เกอร์เข้าเสียแล้ว
“อยากกินเหรอ”
“มายืนหน้าร้านขนาดนี้ไม่อยากมั้ง”
เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังขึ้นก่อนจะเดินเข้าร้านไป เมื่อเปิดประตูเข้ามาด้านในกลิ่นหอมของเบอร์เกอร์หอมตลบอบอวลไปทั่วร้านทำเอาทั้งสองคนกลืนน้ำลายไปตามกัน ไม่นานนักดับเบิ้ลชีสเบอร์เกอร์ชิ้นโตสองชิ้นก็ถูกวางลงตรงหน้าสองพี่น้อง ทั้งคู่ไม่อาจหักห้ามใจได้อีกต่อไป ขนมปังนุ่ม ๆ กับเนื้อฉ่ำ ๆ ที่วางสลับกับดับเบิ้ลชีสตอนนี้ได้ลงไปอยู่ในท้องของนทีกับธาราเรียบร้อยแล้ว
